ارتباط شیمایی بین تریکودرما و گیاهان
صفحات انگلیسی: 31
تعداد کلمات: 12680 صفحات فارسی:37
مقدمه
تریکودرما از گونه متنوع قارچ های آسکومیسیت (کیسه قارچ ) با بیش از 250 نوع شناخته شده است ( بیست و همکاران 2015) . ژنوم های 23 گونه به طور مجزاء در 11 نوع پراکنده شده اند که به طور کامل به ترتیب مرتب می شوند و در منابع مختلف در دسترس عموم خواهند بود . گروه ژنوم ها دارای طیف گسترده ای از اعضاء و به طور مشابه تاریخچه های زندگی متنوع بوده است . اینها در سیلو های جهانی یافت میشوند و همچنین همانند همزیست های گیاهی سمی فرصت طلب کار می کنند ( هارمن و همکاران 2004) . توانایی تریکودرما ( Trichoderma SPP. ) برای شکوفایی در چنین دامنه گسترده ای از ساکنین به توانایی اشان برای تولید چندین مولکول بیو اکتیو نظیر آنزیم های تجزیه ای و انتی بیوتیک ها ربط دارد( وو و همکاران 2006) . این ویژگی باعث معروف شدن انها برای استفاده در بیوسنتز صنعتی کامپوند هایی نظیر سلولاز ، اوکسیلاز و چیتیناز می شود ( هورتا و همکاران 2018 ؛ فانگ و همکاران 2019) . تریکودرما ها به کرات در روابط همزیستی با گیاهان یافت می شوند و قادر به افزایش تلرانس گیاه با طیف وسیعی از استرس های زیستی و غیر زیستی می شوند . این ویژگی باعث شهرت انها به عنوان عوامل کنترل زیستی (BCA) در کشاورزی می شود ( کوبیک و همکاران 2011) . این ویژگی ها به طور جمعی باعث می شوند تا تریکودرما ها برای مطالعات فعل و انفعالات متقابل گیاه – میکروب به عنوان کاندید های غالی مطرح شوند ( دروزینا و همکاران 2011 ؛ هرموسا و همکاران 2013 ؛ آلونسو – رامیرز و همکاارن 2014؛ لی و همکاران 2015 ؛ موران – دیز و همکاران 2015 ؛ گارنیکا – ورگارا و همکاران 2016 ؛ ساراوانکومار و همکاران 2016 ؛ شومل و همکاران 2016 ؛ کوپولا و همکاران 2017 ؛ گوزمان – گوزمان و همکاران 2017 ؛ مارتینز – مدینا و همکاران 2017 ؛ نیتو – ژاکوب و همکاران 2017 ؛ مندوزا – مندوزا و همکاران 2018 ؛ مخرجی و همکاران 2018 ؛ نوگوریا – لوپز و همکاران 2018) .
Trichoderma is a diverse genus of ascomycete fungi, with over 250 recognized species
(Bissett et al., 2015). The genomes of 23 isolates distributed in 11 species have been fully
sequenced and are publicly available in diverse sources (https://genome.jgi.doe.gov/
mycocosm/home/releases?flt¼trichoderma). The group has a wide variety of habitats and
similarly diverse life histories. They are found in soils worldwide, and also function as opportunistic
avirulent plant symbionts (Harman et al., 2004). The ability of Trichoderma spp. to
thrive in such a wide range of habitats is linked to their ability to produce a number of
bioactive molecules, such as lytic enzymes and antibiotics (Woo et al., 2006). This has
made them popular for use in the industrial biosynthesis of compounds such as cellulases,
xylanases, and chitinases (Horta et al., 2018; Fang et al., 2019). Trichoderma spp. are frequently
found in symbiotic relationships with plants and are capable of increasing plant tolerance to a
wide range of abiotic and biotic stresses. This makes them popular as biocontrol agents
(BCAs) in agriculture (Kubicek et al., 2011). Collectively, these attributes make Trichoderma
spp. great candidates for studies of plantemicrobe interactions (Druzhinina et al., 2011;
Hermosa et al., 2013; Alonso-Ramirez et al., 2014; Lee et al., 2015; Morán-Diez et al., 2015;
Garnica-Vergara et al., 2016; Saravanakumar et al., 2016; Schmoll et al., 2016; Coppola
et al., 2017; Guzmán-Guzmán et al., 2017; Martínez-Medina et al., 2017; Nieto-Jacobo et al.,
2017; Mendoza-Mendoza et al., 2018; Mukherjee et al., 2018; Nogueira-Lopez et al., 2018).
Trichoderma spp. establish symbiotic relationships with many plant species, including agriculturally
relevant species such as maize and tomato (Chacon et al., 2007; Sobowale et al.,
2007; Degani et al., 2013; Morán-Diez et al., 2015; Saravanakumar et al., 2016; Coppola
et al., 2017; Nogueira-Lopez et al., 2018). Here, penetration into plant root tissue is assumed
to occur via a penetration peg to punch through cell walls (Yedidia et al., 1999; Nogueira-
Lopez et al., 2018). As the fungus enters the plant roots, the plant deposits callose, limiting
the extent of fungal growth (Ellinger et al., 2013; Alonso-Ramirez et al., 2014; Nawrocka
et al., 2018). Interactions inside the plant cell are not well studied, but several other fungi
form haustoria, which allow uptake of nutrients from the cell, as well as chemical signaling
across the extrahaustorial membrane (Catanzariti et al., 2007). Once settled within the plant,
the fungus has a wide range of beneficial effects upon its host: root growth, nutrient uptake,
and plant growth are all significantly enhanced by Trichoderma colonization (Harman et al.,
2004; Hermosa et al., 2013). Perhaps most significantly, plant tolerance to pathogenic attack
is increased. This occurs via an enhanced immune response predominantly by inducing the
plant immune system, but also by mycoparasitism and antibiosis (Shoresh et al., 2010)
دانلود رایگان مقاله انگلیسی
دانلود مقاله دات کام 
توضیحات محصول
ارتباط شیمایی بین تریکودرما و گیاهان
صفحات انگلیسی: 31
تعداد کلمات: 12680 صفحات فارسی:37
مقدمه
تریکودرما از گونه متنوع قارچ های آسکومیسیت (کیسه قارچ ) با بیش از 250 نوع شناخته شده است ( بیست و همکاران 2015) . ژنوم های 23 گونه به طور مجزاء در 11 نوع پراکنده شده اند که به طور کامل به ترتیب مرتب می شوند و در منابع مختلف در دسترس عموم خواهند بود . گروه ژنوم ها دارای طیف گسترده ای از اعضاء و به طور مشابه تاریخچه های زندگی متنوع بوده است . اینها در سیلو های جهانی یافت میشوند و همچنین همانند همزیست های گیاهی سمی فرصت طلب کار می کنند ( هارمن و همکاران 2004) . توانایی تریکودرما ( Trichoderma SPP. ) برای شکوفایی در چنین دامنه گسترده ای از ساکنین به توانایی اشان برای تولید چندین مولکول بیو اکتیو نظیر آنزیم های تجزیه ای و انتی بیوتیک ها ربط دارد( وو و همکاران 2006) . این ویژگی باعث معروف شدن انها برای استفاده در بیوسنتز صنعتی کامپوند هایی نظیر سلولاز ، اوکسیلاز و چیتیناز می شود ( هورتا و همکاران 2018 ؛ فانگ و همکاران 2019) . تریکودرما ها به کرات در روابط همزیستی با گیاهان یافت می شوند و قادر به افزایش تلرانس گیاه با طیف وسیعی از استرس های زیستی و غیر زیستی می شوند . این ویژگی باعث شهرت انها به عنوان عوامل کنترل زیستی (BCA) در کشاورزی می شود ( کوبیک و همکاران 2011) . این ویژگی ها به طور جمعی باعث می شوند تا تریکودرما ها برای مطالعات فعل و انفعالات متقابل گیاه – میکروب به عنوان کاندید های غالی مطرح شوند ( دروزینا و همکاران 2011 ؛ هرموسا و همکاران 2013 ؛ آلونسو – رامیرز و همکاارن 2014؛ لی و همکاران 2015 ؛ موران – دیز و همکاران 2015 ؛ گارنیکا – ورگارا و همکاران 2016 ؛ ساراوانکومار و همکاران 2016 ؛ شومل و همکاران 2016 ؛ کوپولا و همکاران 2017 ؛ گوزمان – گوزمان و همکاران 2017 ؛ مارتینز – مدینا و همکاران 2017 ؛ نیتو – ژاکوب و همکاران 2017 ؛ مندوزا – مندوزا و همکاران 2018 ؛ مخرجی و همکاران 2018 ؛ نوگوریا – لوپز و همکاران 2018) .
Trichoderma is a diverse genus of ascomycete fungi, with over 250 recognized species
(Bissett et al., 2015). The genomes of 23 isolates distributed in 11 species have been fully
sequenced and are publicly available in diverse sources (https://genome.jgi.doe.gov/
mycocosm/home/releases?flt¼trichoderma). The group has a wide variety of habitats and
similarly diverse life histories. They are found in soils worldwide, and also function as opportunistic
avirulent plant symbionts (Harman et al., 2004). The ability of Trichoderma spp. to
thrive in such a wide range of habitats is linked to their ability to produce a number of
bioactive molecules, such as lytic enzymes and antibiotics (Woo et al., 2006). This has
made them popular for use in the industrial biosynthesis of compounds such as cellulases,
xylanases, and chitinases (Horta et al., 2018; Fang et al., 2019). Trichoderma spp. are frequently
found in symbiotic relationships with plants and are capable of increasing plant tolerance to a
wide range of abiotic and biotic stresses. This makes them popular as biocontrol agents
(BCAs) in agriculture (Kubicek et al., 2011). Collectively, these attributes make Trichoderma
spp. great candidates for studies of plantemicrobe interactions (Druzhinina et al., 2011;
Hermosa et al., 2013; Alonso-Ramirez et al., 2014; Lee et al., 2015; Morán-Diez et al., 2015;
Garnica-Vergara et al., 2016; Saravanakumar et al., 2016; Schmoll et al., 2016; Coppola
et al., 2017; Guzmán-Guzmán et al., 2017; Martínez-Medina et al., 2017; Nieto-Jacobo et al.,
2017; Mendoza-Mendoza et al., 2018; Mukherjee et al., 2018; Nogueira-Lopez et al., 2018).
Trichoderma spp. establish symbiotic relationships with many plant species, including agriculturally
relevant species such as maize and tomato (Chacon et al., 2007; Sobowale et al.,
2007; Degani et al., 2013; Morán-Diez et al., 2015; Saravanakumar et al., 2016; Coppola
et al., 2017; Nogueira-Lopez et al., 2018). Here, penetration into plant root tissue is assumed
to occur via a penetration peg to punch through cell walls (Yedidia et al., 1999; Nogueira-
Lopez et al., 2018). As the fungus enters the plant roots, the plant deposits callose, limiting
the extent of fungal growth (Ellinger et al., 2013; Alonso-Ramirez et al., 2014; Nawrocka
et al., 2018). Interactions inside the plant cell are not well studied, but several other fungi
form haustoria, which allow uptake of nutrients from the cell, as well as chemical signaling
across the extrahaustorial membrane (Catanzariti et al., 2007). Once settled within the plant,
the fungus has a wide range of beneficial effects upon its host: root growth, nutrient uptake,
and plant growth are all significantly enhanced by Trichoderma colonization (Harman et al.,
2004; Hermosa et al., 2013). Perhaps most significantly, plant tolerance to pathogenic attack
is increased. This occurs via an enhanced immune response predominantly by inducing the
plant immune system, but also by mycoparasitism and antibiosis (Shoresh et al., 2010)
دانلود رایگان مقاله انگلیسی