تعداد صفحات انگلیسی: 28 صفحه pdf
تعداد صفحات فارسی: 35 صفحه word با فونت 14 B Nazanin تعداد 16383 کلمه
ایرما ادلمن
1. معرفی:
هیچ بخشی ازعلم اقتصاد آنگونه که در طول جنگ جهانی دوم تجربه شد، مورد تجربه قرار نگرفته است چرا که تغییرات ناگهانی بسیاری در هدایت الگوها پیش آمد که دلیلی بر رشد اقتصادی بود. این تغییرات شدیدا بر نقش دولت به عنوان عامل دست اندرکار توسعه و مشاوران آن در سازمان های بین المللی دلالت دارد.
در این دیدگاه برجسته پیرامون نقش بهینه دولت در توسعه، سه حالت وجود دارد.
دولت به عنوان انگیزه اصلی:
در حالت اول، که از سال 1940 تا 1979 به طول انجامید، دولت نقش سرمایه گذار اولیه را داشت. ریشه های ذهنی این دیدگاه را می توان در نوشته های اقتصاددانان کلاسیک پیش از Marshallian و پیروان بی واسطه آنها در جنگ جهانی دوم، W.Arthur Lewis ، Rosenstein Rodan ، Nurkse ، Singer، Prebish ، Hirshmanو Leibenstein یافت. آنان به توسعه اقتصادی همچون یک پروسه ترقی می نگریستند که به تخصیص مجدد سیستماتیک فاکتورهای تولید از یک بخش اساسا ابتدایی با بازدهی پایین و تکنولوژی سنتی که میزان کارکرد را کاهش می داد به یک بخش اساسا صنعتی با بازدهی بالا و مدرن که میزان کارکرد را افزایش می داد ، نیاز داشت. اما ، برخلاف اقتصاددان های توسعه نئوکلاسیک اخیرالذکر که بر این فرض بودند که برای تخصیص مجدد منابع لازم ، منابع نهادی و تخصصی اندکی وجود دارد، اقتصاددان های توسعه کلاسیک بر این باور بودند که پروسه تخصیص مجدد منابع سختی هایی دارد که بازدارنده هستند، که ماهیت آنها هم تخصصی و هم نهادی است. موج های سرمایه گذاری، زیربناهای نامناسب، پیشبینی ناقص و بازارهای ناپیدا مانعی بود برای انتقال آرام منابع از میان بخش های جوابگو به بیشینه سود فردی، که مبنایی برای نزدیک شدن ساخت گرایی کلاسیک به توسعه اقتصادی به شمار می رفت. صرفه جویی های تخصصی خارجی در پروژه های صنعتی “اولیه” و زیربنایی به شکست های هماهنگی منجر شد که دلیلی بود برای اینکه عاملان خصوصی از سرمایه گذاری در آنها دست بکشند.
I. Introduction
No area of economics has experienced as many abrupt changes in leading paradigm during the post World War II era as has economic development. These changes have had profound implications for the way the role of government has been viewed by development practitioners and their advisers in international organizations. There have been three phases in the dominant view concerning the optimal role of government in development.
The Government as Prime Mover Phase: In the first phase, lasting from 1940 to 1979, government was assigned a primary, entrepreneurial role. The intellectual roots of this view can be found in the writings of the pre-Marshallian classical economists and in their immediate post World War II followers, W.Arthur Lewis, Rosenstein Rodan, Nurkse, Singer, Prebish, Hirshman and Leibenstein. They viewed economic development as a growth process that requires the systematic reallocation of factors of production from a low-productivity, traditional technology, decreasing returns, mostly primary sector to a high-productivity, modern, increasing returns, mostly industrial sector. But, unlike the later neo-classical development economists who assume that there are few technological and institutional impediments to the requisite resource-reallocation, classical development economists assume that the resource reallocation process is hampered by rigidities, which are both technological and institutional in nature. Investment lumpiness, inadequate infrastructure, imperfect foresight, and missing markets impede smooth resource transfers among sectors in response to individual profit maximization and provide the bases for classical, structuralist approaches to economic development. Technological external economies in infrastructural and “basic” industrial projects would lead to coordination failures that would cause private agents to underinvest in them.
Mehrpanah-10
دانلود رایگان مقاله انگلیسی
دانلود مقاله دات کام 
توضیحات محصول
تعداد صفحات انگلیسی: 28 صفحه pdf
تعداد صفحات فارسی: 35 صفحه word با فونت 14 B Nazanin تعداد 16383 کلمه
ایرما ادلمن
1. معرفی:
هیچ بخشی ازعلم اقتصاد آنگونه که در طول جنگ جهانی دوم تجربه شد، مورد تجربه قرار نگرفته است چرا که تغییرات ناگهانی بسیاری در هدایت الگوها پیش آمد که دلیلی بر رشد اقتصادی بود. این تغییرات شدیدا بر نقش دولت به عنوان عامل دست اندرکار توسعه و مشاوران آن در سازمان های بین المللی دلالت دارد.
در این دیدگاه برجسته پیرامون نقش بهینه دولت در توسعه، سه حالت وجود دارد.
دولت به عنوان انگیزه اصلی:
در حالت اول، که از سال 1940 تا 1979 به طول انجامید، دولت نقش سرمایه گذار اولیه را داشت. ریشه های ذهنی این دیدگاه را می توان در نوشته های اقتصاددانان کلاسیک پیش از Marshallian و پیروان بی واسطه آنها در جنگ جهانی دوم، W.Arthur Lewis ، Rosenstein Rodan ، Nurkse ، Singer، Prebish ، Hirshmanو Leibenstein یافت. آنان به توسعه اقتصادی همچون یک پروسه ترقی می نگریستند که به تخصیص مجدد سیستماتیک فاکتورهای تولید از یک بخش اساسا ابتدایی با بازدهی پایین و تکنولوژی سنتی که میزان کارکرد را کاهش می داد به یک بخش اساسا صنعتی با بازدهی بالا و مدرن که میزان کارکرد را افزایش می داد ، نیاز داشت. اما ، برخلاف اقتصاددان های توسعه نئوکلاسیک اخیرالذکر که بر این فرض بودند که برای تخصیص مجدد منابع لازم ، منابع نهادی و تخصصی اندکی وجود دارد، اقتصاددان های توسعه کلاسیک بر این باور بودند که پروسه تخصیص مجدد منابع سختی هایی دارد که بازدارنده هستند، که ماهیت آنها هم تخصصی و هم نهادی است. موج های سرمایه گذاری، زیربناهای نامناسب، پیشبینی ناقص و بازارهای ناپیدا مانعی بود برای انتقال آرام منابع از میان بخش های جوابگو به بیشینه سود فردی، که مبنایی برای نزدیک شدن ساخت گرایی کلاسیک به توسعه اقتصادی به شمار می رفت. صرفه جویی های تخصصی خارجی در پروژه های صنعتی “اولیه” و زیربنایی به شکست های هماهنگی منجر شد که دلیلی بود برای اینکه عاملان خصوصی از سرمایه گذاری در آنها دست بکشند.
I. Introduction
No area of economics has experienced as many abrupt changes in leading paradigm during the post World War II era as has economic development. These changes have had profound implications for the way the role of government has been viewed by development practitioners and their advisers in international organizations. There have been three phases in the dominant view concerning the optimal role of government in development.
The Government as Prime Mover Phase: In the first phase, lasting from 1940 to 1979, government was assigned a primary, entrepreneurial role. The intellectual roots of this view can be found in the writings of the pre-Marshallian classical economists and in their immediate post World War II followers, W.Arthur Lewis, Rosenstein Rodan, Nurkse, Singer, Prebish, Hirshman and Leibenstein. They viewed economic development as a growth process that requires the systematic reallocation of factors of production from a low-productivity, traditional technology, decreasing returns, mostly primary sector to a high-productivity, modern, increasing returns, mostly industrial sector. But, unlike the later neo-classical development economists who assume that there are few technological and institutional impediments to the requisite resource-reallocation, classical development economists assume that the resource reallocation process is hampered by rigidities, which are both technological and institutional in nature. Investment lumpiness, inadequate infrastructure, imperfect foresight, and missing markets impede smooth resource transfers among sectors in response to individual profit maximization and provide the bases for classical, structuralist approaches to economic development. Technological external economies in infrastructural and “basic” industrial projects would lead to coordination failures that would cause private agents to underinvest in them.
Mehrpanah-10
دانلود رایگان مقاله انگلیسی